In 1993 zette het museum resoluut een stap richting hedendaagse kunst. Never Mind was daarbij een van de sleutelwerken. Vierentwintig jaar later maakte Deacon in samenwerking met het museum een ‘refabricatie’. Het originele werk in hout bleek niet bestand tegen de locatie in openlucht en verschillende conserverende ingrepen door restaurators haalden niets uit. De kunstenaar en het museum deden er meer dan een decennium over om tot een radicale keuze te komen: de refabricatie in een ander, duurzaam materaal: roestvrij staal. Moker uit Boom realiseerde deze “hergeboorte” die opnieuw aan het publiek werd voorgesteld op de solotentoonstelling Richard Deacon. Some Time in 2017. Refabricatie is tegelijk een herneming én een nieuw perspectief op de toekomst, tegelijk de terugkeer of de kopie van een oud element én de creatie van een nieuw werk. Voor Deacon is het materiaal een essentieel onderdeel van de betekenis van zijn sculpturen. Hij geeft het materiaal de gelegenheid ‘to be meaningful’. Telkens opnieuw plooit hij de wetten van het onverenigbare tot complexe, ‘stromende’ vormen en figuren die chargeren en terugplooien, klimmen en neerzijgen. Richard Deacon is een van de boeiendste Britse kunstenaars van onze tijd. Hij zoekt al meer dan veertig jaar de grenzen op van het creatieve maakproces. Deacon is net zo veel bezig met wat je niet ziet – de holte, de ruimte, de opening – als met wat je kan waarnemen. Met wat er gebeurt als je zo veel mogelijk van die ruimte probeert in te pakken, zodat er toch iets fysieks ontstaat.
“Never mind” verwijst naast “laat maar” ook naar een andere eigenschap van het werk: “never a mind, always a body”.
