Munoz laat zijn figuren traditiegetrouw gieten in brons en stelt menselijke figuren voor. Toch verschilt de zeggingskracht van zijn beelden ingrijpend met die van Rodin en co. Het gaat Munoz niet langer om een plastische vertaling van een lichaam in een tastbaar ding. Nee, zijn figuren staan voor een menselijke conditie waar je niet zo makkelijk de hand kunt op leggen: vervreemding, verstomming, een welhaast autistisch gebrek aan communicatie, eenzaamheid. Munoz ensceneert een theatrale situatie die doet denken aan het absurde toneelstuk Wachten op Godot van Samuel Beckett. Zijn Two Figures wachten op niets en hebben ook niets te verwachten. Terwijl moderne beeldhouwers als Rodin hun figuren zo levendig mogelijk willen maken, vestigt Munoz net de aandacht op de bewegingsloosheid van een bronzen beeld. Zijn figuren hebben geen benen maar zitten gevangen in een zakachtig keurslijf. Hun armen hangen er levenloos bij als de ledematen van een lappenpop. Ook de kale schedels dragen bij tot hun ontmenselijking. Munoz ontneemt zijn figuren al bij voorbaat de illusie van beweging, zicht en spraak. En alsof die situatie nog niet tragisch genoeg is, plaatst hij zijn beelden nog eens onbereikbaar hoog in een boom en scheidt hen door een bospad. De kloof is onoverbrugbaar. En in die kloof kijken wij, het publiek, machteloos toe.
hoogte: 130 cm (gebogen figuur) breedte: 70 cm (gebogen figuur) diepte: 80 cm (gebogen figuur) hoogte: 170 cm (rechte figuur) breedte: 70 cm (rechte figuur) diepte: 70 cm (rechte figuur)
