De sculptuur doet denken aan de compositie met blokken piepschuim van verschillende grootte die de kunstenares in 1990 schikte tot een abstract stadsgezicht in de Antwerpse galerie Micheline Szwajcer. De witte blokken fungeren als projectieschermen die de minste lichtvariaties opvangen en weerkaatsen. De tennismuur geeft een nieuwe proportie aan het nabijgelegen monumentale ziekenhuis. Hij communiceert ook met de betonnen nooduitgangen van de autosnelwegtunnel die onder de grond passeert. Ten slotte vormt deze prachtige, minimalistische sculptuur ook een aanvulling van de recreatieve functie van het Middelheimpark. Voor wie wil tennissen liggen de ballen en rackets klaar.
