Dit werk is een project van Cel Crabeels over een sculptuur van Dan Graham in de collectie van het Middelheimmuseum.
If I were young, I would destroy a Dan Graham piece, I would smash the goddamn Dan Graham piece. (Dan Graham in een vraaggesprek met Hans Ulrich Obrist, 2001, in: Hans Ulrich Obrist, Interviews, vol. I, Charta, Milaan, 2003, p. 339)
De publieke ruimte bevat de belofte van het paradijs, maar blijft steeds een slagveld. Beheerst door politici, ontworpen door urbanisten en gestoffeerd door kunstenaars, vormt ze een utopisch voorstel tot de ideale democratische omgeving. Het publiek heeft slechts drie opties om met dat voorstel om te gaan: accepteren, negeren of reageren. Dat laatste kan de vorm aannemen van beschaafd protest (petities), verbeteringen (graffiti) of vernietiging (vandalisme). Het laatste overkwam het kunstwerk Funhouse for Children (1998) van de Amerikaanse kunstenaar Dan Graham (°1942). Speciaal geconcipieerd voor het heraangelegde Sint-Jansplein, overleefde het zijn inhuldiging niet lang. Kort daarop werd glazen paviljoen met zwaar beschadigd, en nog tijdens de herstellingswerken definitief vernield. De ruïneuse restanten van de minimalistische constructie werden daarop verwijderd en tijdelijk opgeslagen. In samenspraak met de kunstenaar werd vervolgens een alternatieve locatie gezocht. Rond deze tijd (september 2004) herrijst het Funhouse for Children op een groene gazon in het Middelheim-museum. Daar is het niet meer omringd door lawaaierige cafés, winkels en auto's, maar door stomme sculpturen en ritselend struikgewas. De context is gewijzigd van een druk stadsplein tot een idyllisch museum. Funhouse is een ander kunstwerk geworden (en heet nu overigens Funhouse for Belgium). Ligt mét het glazen paviljoen, ook de utopie van kunst in de publieke ruimte aan diggelen?
De Antwerpse kunstenaar Cel Crabeels (°1958) wil de veelzeggende metamorfose van het kunstwerk en de gebeurtenissen die er de aanleiding toe vormden, documenteren.
De titel van zijn project Nearly Present, Just Past, verwijst naar de notie just past die de experimentele video-installaties van Dan Graham uit de vroege jaren zeventig karakteriseert. Graham maakte in die periode veelvuldig gebruik van video-opnames die afgespeeld werden met een korte tijdsinterval van enkele seconden, zodat de toeschouwer zichzelf en zijn omgeving als in een vertraagde spiegel zag.
https://vimeo.com/69064291
Het werk bestaat uit kist I (3 foto's van Cel Crabeels van het gebroken glas in het stadsmagazijn, UV beschermende folie op elke foto), kist II (6 foto's van Jan Kempenaers van de opbouw van het kunstwerk op Sint-Jansplein, UV beschermende folie op elke foto), 1 kader en 6 foto's van Anne Daems, een presentatie DVD (2 originele en 1 copie, digitale Betacam (2 stuks), postkaarten van Anne Daems, een doos (met VHS tape, tentoonstellingscopie, mini DVC (copie van de master) (master meegenomen door Cel Crabeels)
hoogte: 107 cm (kist I) breedte: 130 cm diepte: 7 cm hoogte: 85 cm (kist II) breedte: 104 cm diepte: 11.5 cm hoogte: 47 cm (kader) breedte: 93 cm diepte: 3 cm
