Naar aanleiding van de tentoonstelling Lang leve Beeldhouwkunst! in 2006 onderzocht de kunstenaar of het nog wel mogelijk is im een beeld te maken dat voor veel verschillende mensen nog een betekenis heeft. Hij stelt met dit werk ook het gegeven ‘museum’ in vraag. Voorwerpen uit de meest uiteenlopende achtergronden worden samengebracht en naast elkaar opgesteld. Maar werkt dat wel? Functioneren kunstwerken wel buiten hun oorspronkelijke context van tijd en plaats? Dit is net als in een zoo, waarvoor ook van heinde en verre beesten worden aangevoerd, die uiteindelijk nog slechts een neurotische schaduw zijn van hun soortgenoten in de oorspronkelijke habitat. Zo ontstond dit werk bij wijze van denkoefening of ironisch commentaar.
Schütte gebruikt het schaalmodel als sculptuur. In de aan hem gewijde biografie in de Phaidon reeks staat: maquettes zijn vormen van mogelijkheden (...) ze werken als een verleidelijk beeld, de samenstelling van de elementen zweeft in spanning, als een spel. Hij creëert daarmee een nieuwe vorm van beeldhouwkunst.
Het is een uniek exemplaar, opdrachtwerk voor het museum.
