Het werk van Matt Mullican zaait zich uit op vier verschillende plekken aan de waterloop.Mullican legt een bloembak aan en laat allerlei pictogrammen graveren in blauwe hardsteen. Sommige tekens ontwierp hij zelf, andere pikte hij op in stations, vliegvelden en musea. In een van de lange stenen aan het houten bruggetje herken je bijvoorbeeld het grondplein van Middelheim Laag. Met pictogrammen proberen we greep te krijgen op de werkelijkheid. Ze wijzen ons de weg of zeggen wat we al dan niet mogen doen. Pictogrammen liggen ook aan de basis van het schrift. Matt Mullican ontwikkelde met zijn tekens een heuse kosmologie. Of liever de voorstelling van een kosmologie. Alles krijgt zijn plek in Mullicans tekensysteem: van de ongevormde materie, over de door mensen geordende wereld, kunst en taal tot het spirituele. Toch brengt ook Mullican ons niet dichter bij de wereld of een of andere waarheid. Integendeel, Mullican benadrukt net het beeldende karakter van zijn pictogrammen. Hij gaat bijvoorbeeld na hoe verschillende dragers de impact van een teken veranderen. De blauwe hardsteen geeft de tekens meteen een heel ander gewicht dan de vluchtige ontwerpschetsen op papier. Ook de ruimere context beïnvloedt de interpretatie. Om te beginnen brengt Mullican zijn tekens aan in een openluchtmuseum voor beeldhouwkunst. Dat maakt zijn pictogrammen tot beelden in het kwadraat. Bovendien plaatst hij zijn stenen welbewust aan de waterkant. Daardoor krijgen ook de water- en landwegen hun zeg. De pictogrammen voegen met andere woorden betekenis toe aan het beeldenpark en het beeldenpark beïnvloedt de waarneming van de pictogrammen. Tot sluitende betekenissen komt het niet. afmetingen variëren
