Het kunstwerk maakt deel uit van een reeks ‘bewijsstukken’, die de relatie tussen oorzaak en gevolg onderzoekt. Het eenvoudigweg benoemen van een alledaags object als ‘pièce à conviction’ beïnvloedt de manier waarop het waargenomen wordt. Zo roept de gigantische band ineens de vraag naar een verborgen verleden op... Of naar de gevolgen, mocht het gevaarte opnieuw in beweging komen. Als kunstenaar zonder onmiddellijk herkenbare stijl, creëert hij een web van verschuivende verbindingen tussen zijn werken en in elk van zijn tentoonstellingen. Dat de betekenis van een sculptuur of installatie transformeert naargelang de confrontatie met ander werk of de ruimte waartoe het zich verhoudt, vormt hierbij de basis van François’ oeuvre.
