‘Onschuld kan een hel zijn’ is de rode draad in het oeuvre van Berlinde de Bruyckere (Gent, º1964): het nietige menselijke individu heeft zijn lot niet in handen. Vluchtelingen uit ex-Joegoslavië, Turkije of Rwanda, kerken in Europa bezet door de ‘sans-papiers’, gesmokkelde mensenwaar uit Albanië, al die kwetsbare kinderen, wanhopige moeders en apathische vaders zijn de speelbal van de anderen, het andere. Het symbool, of beter de icoon die hen op foto's en tv-beelden meteen doet herkennen is de deken. Met een deken kan je iemand liefdevol bedekken en verwarmen, maar dekens staan ook voor concentratiekampen, voor vluchtelingen in zovele oorlogen, voor Rode Kruishulp bij natuurrampen en wat dies meer zij.
Dit ‘dekenwerk’ – ‘Onschuld kan een hel zijn’ (1995) – vertelt in al zijn eenvoud een verhaal van warmte en bescherming, maar ook van kwetsbaarheid en hulpeloosheid, de dualiteit van liefde en lijden. Het verwijst naar pijnlijke en dubbelzinnige situaties waarin elk gemeenschapswezen kan belanden, ook door politieke omstandigheden.
De gelijknamige tentoonstelling vond plaats in het Middelheimmuseum van 6 mei tot 12 juni 1995. Ze gebruikte het gazon en het Braempaviljoen, maar ze plaatste ook werken in de vroegere dienstwoning en op het plein aan de orangerie. Daar stonden drie containers opgesteld, twee volgepropt met deken, klaar om te vertrekken naar een wereldramp. De andere was bedekt met dekens, zoals een kamp gemaakt door kinderen. Ze stonden onbereikbaar op hoge poten. Naar verluidt benadrukte De Bruyckere het contrast tussen de warme, zachte en vergankelijke dekens die aan alle weersomstandigheden worden blootgesteld en de kille wereld van transport en commercie. Op Middelheim-laag stonden 3 hooioppers met dekens en huisden twee dekenvrouwen rond het eilandje. In de portierswoning stond een installatie van op elkaar gemonteerde droogtrommels. De dekens leken nooit gedroogd, nooit gewassen van alle smet. In het Braempaviljoen hingen 200 dekens aan enorme droogrekken. "onschuld kan een hel zijn" was als wasmerk aan alle dekens bevestigd. Ze vertrok voor haar werk vanuit aquarellen, die het museum verzamelde. De 200 dekens zijn nadien als een editie verspreid en zijn genummerd. Dit exemplaar is */200.
