Relay is een 6 uur durende performance.
Een zwarte vlag zweeft continu in beweging. De beweging en het klapperen van de stof worden zowel choreografie als geluid. Relay, gepresenteerd als een enkele doorlopende actie, haalt haar inspiratie uit de vele recente protesten die over de hele wereld plaatsvinden, de massamars in Polen, ter verdediging van de rechten van de vrouw, genaamd "Czarny Protest" (Black Protest). De zwarte vlag kan niet worden gekoppeld aan een bepaald gevecht en is daarom gemakkelijk te interpreteren. De Pools-Canadese choreograaf Ula Sickle en een diverse groep performers brengen elkaar in een fascinerende test van uithoudingsvermogen. Hun bewegingen gaan heen en weer tussen traagheid en hoop, weerstand en machteloosheid. Ze nemen elk afzonderlijk de verantwoordelijkheid op zich om de vlag in beweging te houden, maar het is de gezamenlijke inspanning die vereist is dat Relay zo'n krachtig symbool maakt.
In de '(unplugged)' versie van de performance, die in openlucht plaatsvindt, werken de performers samen met de wind om de vlag in beweging te houden.
"In het licht van de erfenis van mei '68, laat de wereldwijde verschuiving naar rechts een bittere smaak achter. In 1968 vroegen we om zoveel meer dan we kregen, maar wat we toen kregen is nog steeds meer dan wat we vandaag hebben, zegt politiek theoreticus Chantal Mouffe. (...) Conservatisme en racisme nemen toe, het neoliberalisme heeft de verzorgingsstaat uitgeput en de klimaatverandering loopt uit de hand ... Met betrekking tot deze historische evoluties wil Sickle ook de grotere vraag aan de orde stellen: hoe verzet nog steeds is mogelijk in een systeem dat erin is geslaagd om elke vorm van oppositie op te nemen. Welke individuele en collectieve keuzevrijheid hebben we over? "
