Dit werk bestaat uit een bronzen ring, met een diameter van 330 cm (2x de lichaamslengte van de kunstenaar), die door een groep van 10 mensen kan verplaatst worden volgens bepaalde visuele instructies of ‘scores’. De manipulatie van deze sculptuur brengt een subtiel geluid voort. Net zoals in haar andere sculpturen is geluid voor de kunstenaar een wezenlijk element om de relatie van het object tot haar eigen lichaam, en dat van de toeschouwer te onderzoeken. Zowel het materiaal brons als de collectieve activatie van het kunstwerk, voor het eerst los van haar eigen performatieve ingrepen, zijn een nieuwe stap in het oeuvre van Maika Garnica. Haar oeuvre onderzoekt de relatie tussen kunstenaar, toeschouwer en de ruimte door zelf haar sculpturen te bespelen of te activeren. Variaties in context en interactie doen de aard van haar werk voortdurend verschuiven, van sculptuur tot geluidsobject of gebruiksvoorwerp. In haar werk brengt ze vaak mensen samen en de manier waarop ze met haar werk en het publiek omgaat, resulteert in een nieuwe vorm van communicatie waar taal ondergeschikt wordt.
