Lola Daels vertrekt in haar praktijk vanuit objecten die ze vindt, waarna een lange periode van recherche volgt waarbij ze de objecten herwerkt en integreert in nieuwe contexten. In dit proces stelt ze analytische en kritische vragen over verscheidene ecologische en socio-politieke vraagstukken die zich bevonden rond het object. Deze aanpak resulteert deels uit een interesse in de publieke ruimte en wat er te vinden is, maar ook uit het verschil tussen onze context en de situatie in landen als Marokko of Iran waar ze recent residenties deed. Dit werk is ontstaan na de brand van de Parijse kathedraal Notre-Dame in 2019. Het discours over de reconstructie van de Notre-Dame roept kritische vragen op: wie mag de architectuur en het erfgoed van de openbare ruimte opnieuw vormgeven? Welke elementen moeten bewaard worden en wat moet losgelaten worden? Hoe gaan steden om met toeristische, historische plekken die iconisch zijn? De Notre-Dames van Lola Daels zijn zandkastelen geworden, ze dreigen elk moment te ontrafelen, uit elkaar te vallen. Vaste en iconische architectuur, letterlijk en figuurlijk, lijkt onvatbaar te worden en glipt als zandkorrels door onze handen.
