'Paesina' verschijnt als een compositie van zeven kleurrijke steenlagen, die de ingewikkelde aardlagen symboliseren. Elke laag belichaamt een blok sedimentmateriaal, in dikke stroken gesneden om de eigenheid af te bakenen, vergelijkbaar met een plakje cake.
De intentie van Lola Daels wijkt echter af van dit verhaal, aangezien deze lagen zijn vervaardigd uit de overblijfselen van de zeven meest vervuilende industrieën ter wereld: aardolie, verontreinigde grond, papier- en pulpafval, koper afval, aluminiumafval, staalafval, en bouwafval. Haar gebaar creëert een opvallend contrast tussen de aantrekkingskracht van de esthetiek en de harde realiteit die het vertegenwoordigt.
Deze sculpturen roepen beelden op die doen denken aan stratigrafische modellen of geologische kaarten, en bieden een diepgaande reflectie op onze geografie en de impact van menselijke activiteit op de toekomst van de aarde. In haar artistieke praktijk dient sculptuur vaak als een gebaar om gewelddadige geïnstitutionaliseerde systemen bloot te leggen, waardoor zichtbaar wordt wat vaak onopgemerkt blijft voor het grote publiek.
De afgelopen jaren heeft Lola een artistiek onderzoeksproject uitgevoerd waarin ze de authenticiteit onderzoekt en de menselijke neiging om natuurverschijnselen na te bootsen met behulp van vervuilende materialen, bijna vergelijkbaar met een goddelijke figuur die iets perfectioneert dat al als perfect wordt beschouwd. Hiermee duikt ze in het concept van het Antropoceen, het geologische tijdperk dat wordt gekenmerkt door de vaak rampzalige gevolgen van menselijke activiteiten op aarde.
Als archeoloog volgt Lola een afwijkend traject met 'Paesina', een naam die verwijst naar kalksteen uit Toscane, gelegen ten noorden van de Apennijnen. Sedimenten, inclusief de overblijfselen van mariene organismen en algen, ondergaan gedurende miljoenen jaren versteening, waardoor een kijkje in ons verleden wordt geboden. Door een poëtische vervanging van dit materiaal door afval onderstreept Lola de vervuiling van de kern van onze aarde in de toekomst. Maar het werk is ook een ode aan het begrijpen hoe wij, net als alle andere levensvormen, zijn. De voortdurende beweging van de aardlagen en -platen, waardoor sommige gesteentelagen omhoogkomen terwijl andere valleien vormen, is in tegenspraak met het idee van de schijnbaar dode aardkorst. 'Paesina' dient als een ode aan een manier van denken en zijn, en benadrukt dat hoe iemand de wereld waarneemt, zijn begrip ervan en de interactie ermee bepaalt. In plaats van een vast en onveranderlijk gegevens, zouden we de aarde kunnen zien als de moeder die ze is. Misschien moeten we, in plaats van naar overheersing te streven, ernaar streven samen te leven met onze omgeving.
Lola's op sculpturen gebaseerde werken roepen authentieke vragen op over de huidige toestand van onze planeet, inclusief consumptie, gebruik en degradatie van materialen en ruimtes: door haar persoonlijke ervaringen in het verhaal te verweven, probeert Lola een onofficiële geschiedenis te construeren van de marges van het officiële discours.
