Dit werk van Arturo Martini was een succes op de Biënnale van Venetië in 1932 door de romantische inspiratie.
Het drukt een thematiek uit die lang in de gedachten speelde van de beeldhouwer; die van de blik naar de sterrenhemel van zwijgende figuren zoals ze in de romantische literatuur en schilderkunst voorkomen, van Giacomo Leopardi tot Caspar David Friedrich. Twee vrouwelijke figuren, tegelijkertijd antieke en moderne zusters, zijn universele stijlfiguren. Hun dunne kledij golft onder het maanlicht. Afgezien van enkele twijfel over de sentimentaliteit, waren tijdgenoten enthousiast over de tijdloze esthetica.
Het contrast tussen het statische van de balustrade en de beweeglijkheid van de lichamen geeft dit beeld iets theatraals. Toch weet de kunstenaar deze twee elementen perfect in evenwicht te houden.
Het is een uniek exemplaar.
