In 1932 gebruikt de Duitse ingenieur en autodidact Hans Uhlmann voor het eerst metaaldraad voor zijn sculpturen. In 1933 wordt hij gearresteerd bij het uitdelen van antifascistische pamfletten en wegens hoogverraad gevangen gezet. Zijn kunst wordt voortaan als Entartet aangemerkt. Na zijn vrijlating blijft hij in Berlijn en werkt tot 1945 als ingenieur.
Na de oorlog exposeert hij eindelijk zijn sculpturen van metaaldraad en metaalplaat waar hij zich sinds 1935 op heeft geconcentreerd. Zijn werken werden vooral beïnvloed door sculpturen van Naum Gabo en Alexander Calders. Op gelijkaardige wijze streven de werken van deze kunstenaars naar de dematerialisatie van beeldhouwen, gereduceerd tot silhouetachtig of abstracte lijnen van metalen staven. Dit laat hem toe een vibrerende spanning tussen materie en ruimte te doen ontstaan. De kunstenaar, dynamisch georiënteerd, zoekt geen afgrendeling tussen binnen en buiten, maar wil de omringende ruimte in zijn werk betrekken. Een intuïtie, gepaard aan een technische vaardigheid, laat in deze ruimte een driedimensionale tekening ontstaan (Uhlmann heeft aan de Technische Hochschule met de oscillograaf gewerkt). De zwevende beweging in de Staalplastiek vindt tevens in de vroegere titel "Vogel" een verklaring.
Dit werk is een uniek exemplaar.
