Le Tag/200m or Deadline Middelheim 2019 reactiveert een project van Joëlle Tuerlinckx uit Skulptur Projekte 2017, op een voormalig kerkhof in het stadje Marle (DL). Het werk bestaat uit een lijn, 200 meter lang, getrokken in kalkverf, ditmaal getrokken in het Middelheimmuseum. Aanleiding daarvoor was de tentoonstelling van Ria Pacquée: They are looking at us, we are looking at them in het Middelheimmuseum (25 MEI T/M 22 SEPTEMBER 2019), en gebeurde op uitnodiging van Pacquée. Elke zondag om 10 uur 's ochtends werd het werk opnieuw uitgevoerd, gedurende de hele periode van de tentoonstelling (van 25 mei tot 22 september).
De uitvoering gebeurt volgens de meticuleuze instructies van de kunstenaar door een lid van het museumteam, dat voor de gelegenheid oranje werkkledij dient aan te trekken, zoals straatwerkers in Antwerpen traditioneel dragen.
Als een enorme 200 meter lange markering - tag is het woord dat gebruikt wordt om territoriale graffiti-markeringen aan te duiden, maar het Duitse voor 'dag'- stelt Deadline Middelheim 2019 zichzelf voor als een authentieke 'legal museal dayline'.
Het conceptuele werk bestaat uit een vorm, die vrij moeilijk te grijpen is, zoals kenmerkend voor het oeuvre van Joëlle Tuerlinckx. Toch verenigt het in zich een brede groep betekenis-componenten: de kunstenaar ontleent een vormtaal die ons dagelijkse leven in de publieke ruimte ordent en regelt, zelfs zonder dat we daar zelf nog bij stil staan. Ze maakt een poëtische verbinding tussen de tekenende kunstenaar enerzijds, en de stadsmedewerker die in zijn oranje werkmansoutfit verkeersveiligheid en een efficiënte ordening van de publieke ruimte regelt: witte lijnen bepalen immers waar we gaan en staan, en voor hoe lang.
Tegelijk gaat het werk van Joëlle Tuerlinckx over de kunst zelf: ze werkt naar eigen zeggen "op de rand van het zichtbare". Enerzijds lijkt ze de materialiteit van het werk sterk te minimaliseren: er is alleen een lijn, en deze is vergankelijk: ze moet telkens opnieuw getrokken worden. Tegelijk is de materialiteit die nodig is om het werk te laten bestaan, heel groot: het werk vereist de aanwezigheid van een menselijk lichaam, een welbepaald uniform, een machine, verf, een uitgestrekt terrein met verschillende soorten aanplanting en grafisch drukwerk. Daarmee is het werk een typisch 20-21ste eeuwse conceptuele interpretatie van het -kunstwerk: geen monoliet op een sokkel, maar een complexe constellatie van industriële menselijke lichaam, tijd(elijkheid) en ruimte.
