The Dynamite Show van Koen Theys toont ongeveer 25O ontploffingen in 8 minuten. Daardoor suggereert de film een verpletterende vernietigingskracht, maar tegelijkertijd oogt hij extreem verleidelijk. Theys hanteert hier een strategie van de paradox. Hij koppelt de explosie (de gewelddadige iconografie van de snelle en totale destructie), aan de abstractie (de uitgezuiverde beeldtaal van de avant-gardistische creatie). In de acht minuten durende orgie van spectaculaire ontploffingen, wordt die spanning tussen een beladen beeldmotief en een abstraherende montage/compositie tot het uiterste opgedreven. Deze catastrofale catalogus van meer dan 200 explosies wordt begeleid door een oorverdovende klankband die het werk ook op het niveau van de fysieke ervaring brengt. Theys kocht honderden artificiële explosies bij een gespecialiseerde firma die ze normaliter aan de mainstream filmindustrie levert. Stuk voor stuk bedoeld als climax of catharsis in een klassieke filmcontext, krijgen deze beelden door hun contextloze cumulatie een absurd effect. Bij momenten doen de ontploffingen in het luchtledige denken aan action painting, aan een psychelische roes of aan eindeloze pornografische cum shots. Tegelijkertijd roepen ze ongemakkelijke associaties op met de dagelijkse nieuwsbeelden van zelfmoordaanslagen en bomauto’s, maar dan ontdaan van hun fysieke gruwel. De totale destructie wordt zo losgekoppeld van het lijden, geësthetiseerd en gereduceerd tot een cleane, ornamentele caleidoscopie. In die zin roept deze choreografie van de chaos associaties op met de futuristische esthetisering van de totale vernietiging. Maar tegelijkertijd ondermijnt The Dynamite Show ook de context waarin hij getoond wordt: Ik heb deze video gemaakt vanuit een constatatie dat het museum hoe langer hoe minder een oppositie vormt met televisie en de spektakel-maatschappij, en er integraal deel van is gaan uitmaken. (...) Het is enerzijds een feestelijk vuurwerk, maar anderzijds ook een ondermijnend 'opblazen' van zijn eigen tentoonstellingsplek.
